Psychoonkologia jest nauką, która powstała na pograniczu przychologii i onkologii. Zakłada ona bliski związek i istotny wpływ na psychikę osób chorujących na nowotwory, wspira ich w procesie leczenia i powrotu do zdrowia. Psychoonkologia ma w zakresie swoich zainteresowań trzy główne obszary:
- profilaktykę przeciwnowotworową;
- pomoc osobom chorującym nowotworowo i ich bliskim;
- edukację personelu stykającego się z w/w grupami.
Pomoc pacjentom i udzielanie wsparcia dla ich rodzin w procesie leczenia choroby nowotworowej, jak również leczenia naworu choroby oraz udzielenie wsparcia w okresie rekonwalescencji to główne zadania realizowane przez psychoonkologię i na tych właśnie aspektach koncentrować będą się działa Fundacji. Powyższy zakres oddziaływań ma na celu łagodzenie psychologicznych następstw diagnozy i leczenia choroby norotworowej, czemu towarzyszy szereg trudnych procesów psychicznych i reakcji emocjonalnych zarówno u chorych jak i ich bliskich.
Pacjent po usłyszeniu niepomyślnej diagnozy często koncentruje się na tym jak poinformować bliskich i czy w ogóle to zrobić. Doświadczenie szoku po usłyszeniu diagnozy przeradza się często u chorych w etap bezradności, złości, żalu, depresji co skutkuje izolacją i stanami załamania. Mimo posiadanego wsparcia wśród najbliższych chorzy często czują się osamotnieni, ponieważ skrywają prawdziwe doznania tylko dla siebie, aby nie ranić/martwić najbliższych sobie osób. Pragną oni ocalić nadzieję bliskich, nie chcą dopuścić by pomyśleli oni, że w chwili gorszego samopoczucia dzieje się z nimi „coś niedobrego”. Chory zaczyna odgrywać rolę „silnego” mimo, że nie ma wystarczająco dużo siły. Jest to wynik troski o spokój i dobrostan najbliższych. Tego rodzaju działania to pruba chronienia przed przykrymi emocjami. Pojawiają się myśli: że muszę poradzić sobie z problemem sam; nie powiem bliskim, że się strasznie boję; bo się załamią i będą cierpieć. Jednocześnie chory często wycofuje się z życia społecznego, unika kontaktu z ludźmi lub ogranicza je do minimum. Takie zachowania nie przynoszą prawdziwej ulgi, mogą jedynie prowadzić do jeszcze bardziej narastającego poczucia osamotnienia, niezrozumienia, poczucia krzywdy i cierpienia emocjonalnego.
Powszechnie przyjęło się twierdzenie, że kiedy na chorobę nowotworową zapada ktoś z rodziny, to dotyka ona także wszystkich pozostałych jej członków. U członków rodziny pojawia się przed następstwami choroby, strach związany z leczeniem. Najbliżsi nie mają pweności jak się zachować wobec chorego, czy podejmować rozmowy czy też sprawiać wrażenie, że wszystko będzie odbrze mimo wszechogarniającego strachu rodziny o przyszłość. Rodzi się silna potrzeba wzajemnego chronienia, niekiedy polegającego na ukrywaniu prawdy.
Wszystkie te stany emocjonalne, zarówno u chorych jak i ich rodzin, wymagają pomocy specjalistycznej – głównie psychologicznej i lekarskiej. Uzyskanie wsparcia specjalistów, innych pacjentów i własnej rodziny pozwala bardzie efektywnie zmagać się z doświadczaną chorobą. Podjęcie aktywności, pogłębienie i nawiązanie nowych relacji interpersonalnych wzmacnia psychikę chorych i ich bliskich.
Adresaci programu Fundacji „Vivre”:
- pacjenci onkologiczny na różnych etapach leczenia (od diagnozy do remisji);
- członkowie rodzin pacjentów;
- osoby wspierające chorych;
- osoby osierocone.